Een jaar samen ontdekken

Samen met zes recent gestarte junioren ben ik in januari 2019 begonnen met het eerste Arcadis-traineeship bij de divisie Infrastructuur. Tijdens dit programma werken we in zes bijeenkomsten aan inhoudelijke thema’s en gezamenlijke opdrachten. Zo krijgen we meer inzicht in onze eigen kracht en drijfveren en hoezo samenwerken soms moeilijker is dan gedacht.

Bij de tweede bijeenkomst kregen we inzicht in wie je bent en hoe je gedrag vorm krijgt door je drijfveren. Ook al werk je met elkaar samen aan dezelfde projecten, ziet iedereen de wereld toch net iets anders. Het doel is: meer inzicht in je drijfveren en krachten krijgen en waarom samenwerken zo goed kan gaan, maar ook zo lastig kan zijn.

Een plattegrond van mijn innerlijk

Zeven verschillende drijfveren vormen ons handelen: krachtig, resultaatgericht, analytisch, harmonie, structuur, holistisch en zingeving. Ieder individu heeft een persoonlijke samenstelling van deze drijfveren en dat levert gegarandeerd inzicht op over jezelf waar je direct wat mee kunt. Je krijgt inzicht wat jou energie geeft én kost. Dus: waarom heb je een klik met iemand of juist niet. Zo leer je te begrijpen waarom mensen uit jouw omgeving reageren zoals ze doen en waarom dat soms in de weg zit. Nuttige informatie. Niet alleen voor je werk.

Hoe hoger, hoe beter?

In twee groepen gingen we aan de slag. De samenstelling van de groepen was uiteraard geen toeval. Dit werd al snel duidelijk. We kregen een blokkendoos en twintig minuten de tijd om een toren te bouwen. Ik dacht een heldere doelstelling toch? Niet al te ingewikkeld want vanaf vier jaar kun je met zo’n bouwset aan de gang. Eerlijk? Het bleek een grotere uitdaging te zijn voor sommigen van ons. Ook voor mijzelf. Waarom reageert iedereen anders op dezelfde situatie?

Terwijl mijn groep direct daadkrachtig aan de gang ging om zo snel mogelijk die toren te bouwen, was het stil bij de andere groep. Zij gingen resultaatgericht, gestructureerd en met tactiek aan de slag. Binnen mijn team botste daadkracht (“we nemen nu een beslissing”) op onbegrip bij de structuurmens (“welke stappen nemen we nu”). Daarvan was niks te merken in de andere groep.

De kunst zit hem juist in het bundelen van de krachten. Is dit altijd even makkelijk? Nee, want elke groep is anders. Deze opdracht liet mij zien dat hoe eenvoudig de opdracht ook mag lijken, ieder teamlid een andere aanpak heeft en dat iedereen het proces anders ervaart. Het is geen geheim als ik zeg dat het binnen onze groep erg gezellig was, maar we duidelijk niet de beste en stabiele toren hebben gebouwd. Maar ik vraag me af, moet het altijd gaan om het resultaat of is een gezellig team en sfeer niet net zo belangrijk?

Wat heb ik hiervan geleerd? Dat ik behoefte heb aan afstemming en een duidelijke aanpak. Vragen die ik daarbij belangrijk vind zijn, of iedereen het eens met de aanpak? Of zijn er nog opties die we niet hebben meegenomen? En ook of we weten welke vervolgstappen we moeten nemen? Daarom is het voor mij belangrijk om aan te geven, wat ik van het team verwacht. Want als ik dit deel met mijn teamgenoten kunnen we samen een goede werksfeer creëren.

Samenwerken is trial-and-error

Weet jij van jezelf waarom je reageert zoals je reageert? En doet zoals je doet? Hoe het komt dat je met de ene collega zo goed kan samenwerken en met de ander iets minder goed? Sommige projecten maken een vliegende start en bij anderen gaat er een langere strategiefase aan vooraf. Geen van beide is goed of fout, dat is de belangrijkste les. Voor mij zijn de belangrijkste vragen. Wat past het beste bij mij? En hoe geef ik de samenwerking zo vorm dat ik het maximale kan bijdragen aan het project?

In mijn volgende blog wil ik je meenemen in het proces van de ontwerpfase van een spoorproject waar ik als projectbeheerser de verbindende schakel vorm tussen projectmanagement en inhoudelijke specialisten en hoe ik de samenwerking dagelijks opnieuw uitvind. Is dit een uitdaging? Ja, elke dag weer. Dat maakt het juist zo leuk!